Творчы вечар Андрэя Мазько прайшоў у ГДК

Аўтар літаральна заваражыў прысутных мілагучнай беларускай мовай, на якой вёў гутарку. А яшчэ ён здзіўляў вострым гумарам і прыгожымі вершамі.

Неяк адразу наладзілася атмасфера даверу і цяпла. Некалькі старонак біяграфіі паказалі, што лёс творцы быў няпростым. Ён нарадзіўся ў вёсцы, ведае асновы нялёгкіх сялянскіх спраў, дзякуючы якім выжывалі нашы продкі ў пасляваенны час. Усё гэта знайшло адлюстраванне ў яго вершах. Матуля была даяркай, таму хлопчык нават ведаў мянушкі ўсіх кароў з яе групы. Шмат іншых цікавых і гумарыстычных гісторый з маленства і юнацтва памятае дагэтуль.

З усмешкай Андрэй Іванавіч згадаў школьныя будні, калі замест сачыненняў складваў вершаваныя творы. Яшчэ тады ён умеў убачыць незвычайнае ў звычайным, выказваў гэта проста і зразумела. Шмат пісаў аб прыгажосці палескага краю. Таксама з дапамогай рыфмаваных радкоў ён выступіў на апошнім званку свайго сына, калі прадставіў верш-пажаданне.

Здавалася б, творчы юнак павінен быў выбраць жыццёвую дарогу, звязаную з гуманітарнымі навукамі. Але ж не, ён стаў інжынерам-механікам. І не радавым, а паступова ўзняўся да кіруючых пасад, заняўся сферай эканомікі. Менавіта дзякуючы гэтаму, з Андрэем Іванавічам пазнаёміліся лунінчане, калі яго накіравалі на работу ў райвыканкам. І палюбілі за правільную жыццёвую пазіцыю, за ўменне выслухаць, зразумець і жаданне кожнаму дапамагчы. Гэта атрымлівалася, бо ён працаваў для людзей.

Фотаздымкі з сямейнага архіва паказалі, колькі было ў лёсе паэта цікавых паездак і сустрэч. Пра кожную з іх расказваў так натхнёна, быццам гэта адбывалася ўчора. Як любячы бацька, ён з гонарам паведаміў, што кожны з траіх дзяцей закончылі школу з залатымі медалямі. А на пытанне, як трэба выхоўваць нашчадкаў, адказаў, што варта ім давяраць, імкнуцца зразумець.

Прысутных цікавіла, які верш аўтар лічыць любімым. Асаблівыя радкі, што кранаюць за жывое, у яго ёсць, але належаць яны Уладзіміру Караткевічу пад назвай “Дзе мой край?”. Друкаваны аркуш з дарагім сэрцу тэкстам Андрэй Іванавіч заўсёды носіць з сабой.

Вучні лунінецкіх школ і мясцовыя паэты з натхненнем чыталі творы Андрэя Мазько. Кожны выбіраў той з іх, які бліжэй для душы. Музыканты выконвалі прыгожыя кампазіцыі, напісаныя на яго вершы. Сустрэча зацягнулася больш як на тры гадзіны, але ніхто не хацеў разыходзіцца. А калі Андрэй Іванавіч узяў у рукі гітару, зал літаральна ўзарваўся апладысментамі. Усе слухалі ўважліва, прасілі спець яшчэ.

Сам аўтар на развітанне шчыра прызнаўся, што ў гэты вечар разам з аднадумцамі паспеў добра адпачыць душой. Падзякаваў за цёплую сустрэчу, за любоў да яго творчасці, кожнаму пажадаў радасці і натхнення.

На здымку: літаратурная сябрына Лунінеччыны, Андрэй Мазько – у цэнтры.

Андрэй МАЗЬКО.

СЫНУ

Не адракайся ад свайго,

Не прымярай чужога,

Май сябра, хоць бы аднаго –

Іх не бывае многа.

Не бойся з праўдаю ісці,

Няхай яна ніколі

На ўсім шляху, ва ўсім жыцці

Вачэй табе не коле.

Перад начальствам не шапкуй,

Хоць з ім і не раўняйся,

Бяду чужую не смакуй –

Сваёй асцерагайся.

Убогаму дапамажы

І пажадай удачы,

Свой гонар годна беражы,

Але ж умей прабачыць.

Слабейшага не зневажай,

Не набівайся ў суддзі,

Чужую старасць паважай –

Свая лягчэйшай будзе.

Паклёп да сэрца не прымай,

А голас чуй прарочы,

Часцей угору падымай

Не толькі нос – і вочы.

Не прагні чарку асушыць

Абы з кім і без меры,

А давядзецца саграшыць,

Дык каб не страціў меры.

Язык да часу прыкусі,

Каб слухаць, ведаць, бачыць,

Вучыся дабрыні ва ўсіх,

Але ж умей даць здачы.

Не вінаваты – не дрыжы,

Калі пужаюць карай,

Працуеш, дык ірві гужы,

Гані ляноту ў карак.

Лісліваму не давярай

І не вадзіся з хлусам,

Любі, шануй свой родны край,

Каб звацца беларусам!

ХХХ

Мы на детей не научились злиться,

Прощали и прощаем их всегда,

Хоть поняли, что старят наши лица

Сначала дети, а потом года…

У каждого из них – своя дорога,

А мы все реже среди их забот,

Как на цепи у своего порога,

Пока нас жизнь не выбросит за борт.

Любовь детей уходит вместе с детством, –

Подумаешь, да им не скажешь вслух,

Они нам были целью. Мы им – средством.

Нас ждет судьба послушных, верных слуг.

Да кажется, оплачены все муки!

Душа воскресла, возродилась вновь.

Не дали ей замерзнуть наши внуки –

Надежда наша, вера и любовь… 

ДОБРЫЯ СЛОВЫ КАЖЫЦЕ

Добрыя словы кажыце –

Век чалавека кароткі,

Людзі, людзей беражыце,

Будуць па кожным угодкі…

Добрых надзей не губляйце –

Сілы падвояцца верай,

Просіць убогі – падайце,

Вернецца большаю мерай.

Добрыя справы рабіце,

Шчодрымі станьце душою,

Людзі, людзей не губіце,

Зайздрасцю, злосцю, маною.

Верце: мінуцца нягоды,

Свет падабрэе. Так будзе!

Толькі жывіце заўсёды

Добрымі добрыя людзі.