ДАРЫЦЬ – важней, чым атрымліваць…

Начальнік аддзелаінвентарызатараў бюро Алена КАСЦЮЧЭНКА, заняўшы першае месца на Брэстчыне,удостоена звання "Лепшы настаўнік па прафесіі” і ў рэспубліцы.З дзяцінства яна марыла звязаць жыццё з педагогікай.У старшых класах пастаянна была важатай, праводзіла піянерскія зборы, большасцьвольнага часу прысвячала дзецям. Уяўляла, як набудзе вышэйшую адукацыю івернецца ў школу настаўніцай пачатковых класаў... Але выпускніца-1987 СШ №3 г.Лунінца ў педінстытут не прайшла па конкурсе. З просьбай аб працаўладкаваннізвярнулася да родных і знаёмых. Адначасова паступілі дзве прапановы: памочнікамвыхавальніка ў дзіцячы сад і інвентарызатарам у бюро. Прага зведаць новаеперамагла. Вырашыла: калі не атрымаецца, заўсёды можа пайсці да малышоў.Атрымалася! І вось ужо 25-ы год лічыць першыкалектыў адзіным і самым лепшым. За гэты час закончыла архітэктурна-будаўнічытэхнікум у Мінску, выйшла замуж, падарыла мужу двух сыноў. Дакладнасць іадказнасць спецыяліста спрыяла прызначэнню на пасаду кіраўніка, якомупадпарадкоўваюцца 12 інвентарызатараў. Тактоўна і дасціпна ўводзячы моладзь усваю прафесію, што рэгулярна засведчвае абласная атэстацыйная камісія, АленаПаўлаўна і перамагла ў рэспубліканскім конкурсе.–Значыць, рэалізавалі дзіцячуюмару! А па-за сценамі бюро чым любіце займацца?–Увесь вольны час прысвячаю сям’і. Старэйшы сын,Арцём, у 5 з паловай год пайшоў у школу, выхоўваўся ў эстэтычнай групе ДШМ, вучыўсяпа класе баяна і ў харэаграфічным гуртку, выступаў на спаборніцтвах у многіхгарадах. Толькі што адзначылі 18-годдзе, а ён ужо на 2-ім курсе БНТУ. Малодшысын Яўген, 8-класнік СШ №4, падзяляе нашу агульную цікавасць да турызму,вывучэнню славутасцей роднай краіны. –Што яшчэ называеце сямейнайтрадыцыяй?–Захапленне аўтамабілямі. Наш тата – аўтааматар №1.Арцём з двух год марыў кіраваць машынай. Калі летась атрымаў правы, радасці небыло мяжы! Цяпер да гэтага імкнецца і Жэнька. У нашага таты, акрамя работы,дастаткова гаспадарчых клопатаў. Давялося і мне асвойваць аўтасправу. Маю 12год вадзіцельскага стажу. Дарэчы, мая мама спачатку супярэчыла, маўляў, вельмінебяспечна, а цяпер так задаволена, таму што мае персанальнага вадзіцеля!–Якіх падарункаў чакаеце адвашых трох мушкецёраў?–Яны самі – падарунак лёсу… Мне заўсёды прыемнейдарыць, чым нават атрымліваць сюрпрызы. Люблю дом, ахвотна наводжу ў імпарадак, вырошчваю кветкі. Субота ў мяне рабочая, адпачываю ў нядзелю іпанядзелак. Атрымліваецца, толькі адзін дзень можам пабыць усёй сям’ёй. Тамузрэдку наведваю храм, хаця хацела б часцей… Мне не пашчасціла выхаваць дачушку.Спадзяюся, нявесткі будуць за дочак.А адзін падарунак Алена Паўлаўна зрабіла сабе сама– здала дзяржэкзамены і хутка атрымае дыплом БрТУ. Сыны, якія шчыра дзеляццаюнацкімі сакрэтамі, могуць абмеркаваць з маладой і прыгожай мамай і інжынерныяпраблемы…Таццяна КАНАПАЦКАЯ.