“Дзеля любві можна і памерці…»

Гэты твор кампазітара Марыконе ў выкананнінароднага аркестра народных інструментаў дзіцячай школы мастацтваў падаўсяпрароцкім на вечары памяці Наталлі Мурко 29 лютага, калі ёй споўнілася б толькі60 год...Да гэтай падзеі рыхтаваўся калектыў ДШМ. І юбілейадбыўся. Балюча, што ўжо без Наталлі Іванаўны, якая з 31 снежня належыцьвечнасці. Але яна пакінула пасля сябе столькі святла, што пачуцці бязмежнай удзячнасціі прыхільнасці прасякалі кожнае выступленне, суправаджаемае слязамі. Дзеля любві…Шматгадовы акампаніятар "залатога дуэта” ВалянцінаСавінкіна нагадала, што Наталля Іванаўна застаецца прыкладам выключнайпрацавітасці. Голас, дадзены Богам, спявачка развіла да дасканаласці, выконвалапартыі са складанейшых опер і аперэт, рамансы самых глыбокіх творцаў. Свойталент яна дарыла слухачам не толькі многіх гарадоў Беларусі, але і Украіны,Расіі, Германіі, Ірландыі, дзе падзяляюць смутак лунінчан… Валянціна Іванаўна разгарнуланумар раённай газеты за 29 лютага:–Чытайце выказванні вядомых нацыянальных творцаў, прадстаўнікоўрозных краін. Разам з імі вастрэй усведамляем незаменную страту...Людміла Арашкевіч, якая больш як 20 годузначальвала ДМШ, нагадала аб увасабленні прыгажосці і дабрыні ў НаталліІванаўне. Яна была душой школы, творчым абліччам многіх калектываў – адмужчынскага хору чыгуначнікаў да аркестра і ансамбляў, дзе спявала падакампанемент калег. Ніводзін канцэрт у нашым горадзе немагчыма было ўявіць безславутай вакалісткі. Пасля выступленняў у Брэсце Наталлю Іванаўну настойлівасталі запрашаць у абласную філармонію. Такая прапанова – вялікі гонар, алеспявачка засталася на малой радзіме. Людміла Мікалаеўна выказала агульную ўдзячнасць:–Валянцін Аляксеевіч Мурко захаваў для Лунінцадыямант таленту і духоўнасці…Муж, дзеці, унукі Наталлі Іванаўны, яе родныя ісябры прымалі ўдзел у вечарыне. Шчыра і сардэчна правяла сустрэчу АленаПятрэнка, здолеўшы цёпла распавясці аб жыццёвым шляху спявачкі, неаддзельным адяе творчасці. На экране дэманстраваліся шматлікія фотаздымкі з сямейнагаальбома жанчыны, якая гарманічна спалучала іпастасі жонкі, маці, бабулі. Гаспадынявялікага дома і немалога агарода знаходзіла час для рукадзелля. І заўсёдыаддавалася галоўнаму жыццёваму прадвызначэнню – спевам. Нават цяжка хворая,дома пад фартэпіяна рэпетыравала новыя творы. Да позняй восені гукі музыкіданосіліся з адчыненых вокнаў асабняка, настройваючы суседзяў і прахожых наверу ў цуд. Дзеля любві…Начальнік аддзела культуры Ганна Баецкая ўсхваляванападкрэсліла, што духоўная сфера нашага краю панесла непапраўную страту.Безумоўна, засталіся вучні выдатнай спявачкі, але таленты такога высокагаўзроўню нараджаюцца не кожнае дзесяцігоддзе. Лунінчанка Ганна Бандарэнка свойновы верш прысвяціла спевам Наталлі Іванаўны. Яшчэ больш красамоўнымі былі гукімузыкі. Плакалі скрыпкі – "Дым” Керна-Фралова адгукаўся болем душы. Разам з"каралевамі” рыдалі баян і гітара ў "Лібер-танга” П’яцолы, любімым НаталляйІванаўнай. Ёй былі прысвечаны песні "Мама” і "Не адыходзь” Гробана.Сэрцы, захаваўшыя "залаты голас”, з цяжкасцюпрымалі славутыя творы ў выкананні іншых. Але трэба прымаць непазбежнае,галоўнае – працягваецца творчасць… Даніной памяці незабыўнай творцы яе калегі пранікнёнавыканалі "Авэ, Марыя” (Качыні – вакальная група, Баха-Гуно – дуэт на раялі), "ЗоркаВенера” Багдановіча і Рак-Міхайлоўскага, "Буду чакаць цябе” Леграна, "Ты мневясною прыснілася” Шушкевіча і Семянякі. Цымбалы шчымілі сэрца "Вяртаннем даспадчыны” Іванова, а твор гэтага кампазітара "Спеў дубраў” заўсёды прымусіць чуцьголас Наталлі Іванаўны ў лёгкім дунавенні ветра, хістаннях кветак, прызрыстымпаветры. Чыстымі дзіцячымі спевамі зачароўвалі вакальны ансамбль "Крынічка”,створаны настаўніцай вакалу, і хор старэйшых класаў.Дзеля любві…У кранаючай цішыні змаўкаюць музы і гавораць калегі.Шмат год разам з Наталляй Іванаўнай працавала Алена Кавалевіч. Нізкапакланіўшыся незабыўнаму вобразу на партрэце, у шкле якога адлюстроваліся свечыі кветкі, яна падзякавала Богу, што даў магчымасць быць побач з сапраўдныманёлам.Прырода беласнежным хараством раніцы 29 лютага зрабіласвой падарунак юбілярцы. Вельмі балюча гаварыць аб Наталлі Іванаўне – без яе…Але яна і сваімі спевамі, і проста сваёй прысутнасцю падарыла нам столькі любві,што насычацца не спынімся, пакуль жывем. І калі здолеем стаць крыху дабрэйшымі,цярпімейшымі, чуллівейшымі, значыць, зможам быць годнымі яе памяці. Іпрыгадваць музыкай і малітвамі не толькі раз у год.Дзеля любві…Таццяна КАНАПАЦКАЯ.