НА ТОЕ І КАРАСЬ, КАБ ШЧУПАК ЛАВІЎСЯ

Карась бывае двух відаў: азёрны серабрысты з буйной луской і сажалкавы звычайны – з карычнева-залацістай. Цікава ведаць, што серабрысты паявіўся ў нас з рэк басейна Ціхага акіяна. У невялікіх вадаёмах, дзе яго вельмі шмат, рыба становіцца дробнай з даўжынёй цела да 10 сантыметраў.

Нерастуе карась ва ўзросце двух год. Буйныя самкі выкладваюць да чвэрці мільёна ікрынак. Гэты від расце вельмі хутка. Пры выдатным корме ўжо к двум гадам можа дасягаць вагі да 300 грамаў.

Добра ловіцца карась у пераднерастовы перыяд. А ўвогуле летам клюе няроўна, асабліва калі ў вадаёме шмат штучнага корму. Лепш за ўсё ловіцца раніцай з усходам сонца і вечарм пры спадзе дзённай гарачыні.

Любімая прынада – гноевы чарвяк, цеста, параныя пярлоўка і гарох, пшанічнае зерне.

Для лоўлі дастаткова тэлескапічнага вудзільна з тонкімі лескай і павадком. Карась хутка прывыкае да падкормкі і з яе дапамогай можна сабраць вялікую стаю.

Гэты від рыбы менш асцярожны за іншыя. Трымаецца ў траве, капаецца ў іле. Буйныя асобіны падыходзяць да берагоў з надыходам змроку. Месцы знаходжання карася пастаянныя, і, злавіўшы аднаго, можна не сумнявацца, што на вудачку дастаткова наловіце яго.

 

Гэты від рыб вельмі замарочаны, асабліва на перападах надвор’я, хаця на прыкомп (сумесь пярлоўкі, добра разваранага гароху і магазіннай сухой сумесі) можа добра цягнуцца з ямы, мацае прыманку, не засякаючыся. Па цёплым надвор’і лепш працуе пучок апарыша, па даждлівым, прахалодным – чарвяк.

Улічваючы непрадказальнасць часу клёву, месца трэба займаць перад досвіткам, менавіта ў гэты час «прарывае”. Затым доўжыцца перапынак, і многія рыбаловы пакідаюць наседжаныя месцы. Хто-ніхто сядзіць да позняга вечару, калі рэальна можна дачакацца добрага клёву. Так што нярэдка для поспеху дастаткова проста цярпення і ўсідлівасці. Часам на ляшчовай рыбалцы трапляюцца маленькія сомікі, нават на апарыша. А вось буйныя, у асноўным, па начах бяруць. З пад’ёмам вады, як гэта назіраецца зараз, падымаецца і рыба. Апарыш, гарох, пярлоўка даюць толькі адзінкавых ляшчоў. Але звычайна бывае практычна ў любым вадаёме і бясклёўе, камусьці проста «прываліць” шчасце, а нехта вылічыць «самы галоўны сакрэт” і возьме сваю рыбу.

Лешч сапраўды часта падымаецца над дном, «завісае” не на ціхаводдзі, а на моцным цячэнні. Таму на донках трэба ставіць павадкі даўжынёю 1-1,5 метра. На больш кароткім павадку побач з кручком прымацоўваюць невялічкі кавалачак пенапласту, які прыпаднімае прынаду над дном.

Клёў ляшча хуткацечны, часта прарывае з гадзіны да трох дня. Калі ведаць месцы хода рыбы, то ў перыядзе зацішша з месца на месца не трэба скакаць, а цярпліва чакаць. Але толькі вада ўпадзе, як лешч зноў кладзецца на дно, з якога і ловіцца, а на прынаду «над галавой” увагі не звяртае.

 

— Зяленіва, якое прывяла, можна асвяжыць, калі пакласці яго на гадзіну ў халодную ваду, да якой дадаць 1 сталовую лыжку воцату.

— Тоўчаны часнок лепш дабавіць у булён у самым канцы варкі. Гэта надасць выдатны пах.

— Тушыць рыбу варта з араматычнымі карэннямі, хрэнам, рэпчатай цыбуляй, памідорамі, таматам-пюрэ, малаком, смятанай, агароднінай.

— Соусы да жаранай рыбы трэба падаваць асобна ў соусніку. Добра падыходзяць гарачыя таматныя, натуральныя і з рознымі дабаўкамі, халодны маянэз, хрэн з воцатам. Да смажанай рачной і сажалкавай рыбы лепш выкарыстоўваць сметанковы соус.