ПРЫКМЕТЫ ВЯСНЫ

Яны ў кожнага чалавека – розныя, не падпарадкаваныя ні каляндарнаму яе пачатку 1-га сакавіка, ні астранамічнай вясне, якая прыходзіць у ноч з 21-га на 22-ое. Дзень, калі хрысціяне прыгадваюць сорак пакутнікаў, у народзе ператварыўся ў Саракі. Нельга аспрэчваць, што менавіта птушкі з’яўляюцца вестунамі вясны. Яе “гуканне” песнямі, кожны радок якіх заканчваецца на працяглы клічнік “Гу-у-у!” (што і дало назву абраду), перш-наперш адлюстроўваецца “жаўранкамі”. Хаця, кажуць, гаспадыні рабілі з цеста простыя галушкі ў выглядзе птушак, а запрошаныя да выпякання дзеці бачылі тых, каго хацелі, вераб’ёў у тым ліку. І толькі этнографы, вывучаючы народныя павер’і, сцвярджаюць невыпадковасць дакладных назваў…
Яшчэ трымаюцца маразы, але ўжо не палохаюць пырхаючыя сняжынкі. І да паступовага раставання снегу на зямлі далучаецца яшчэ больш прыемны – нячутны капеж. Ад чаго плачуць дрэвы? Звыкліся з зімой? Ці радасна, праз слёзы, вітаюць вясну? Кожны дасць свой адказ. І, калі пашчасціць на клён ва ўласным двары, як Васілю ГУРЭНКУ (на здымку) з Сінкевіч, з асалодай будзе смакаваць саладкаваты водар першага соку. А калі пачнецца перыяд сокаруху з бяроз, прыгадае, што нарыхтоўка “бярозавіку” рэгулюецца нарматыўнымі прававымі актамі. Не шкодзіць прыродзе – гэта таксама прыкмета вясны.
УСЁ ТОЛЬКІ ПАЧЫНАЕЦЦА!
Сёлета першы кляновы сок Васіль ГУРЭНКА паспрабаваў два тыдні таму. Прыемны смак чымсьці нагадаў яму пра зусім нядаўнія перамогі – такія ж чаканыя і салодкія. Але спартыўныя дасягненні пакуль спынілі свой зорны шлях… 
Школьныя гады юнака былі напоўнены кантрастам вучэбнага напружання і актыўнага, карыснага адпачынку. Адносіны настаўнікаў да здаровага ладу жыцця ў Сінкевіцкай СШ давалі магчымасць “разгарнуцца” ўсім прыхільнікам спорту. Васіль імкнуўся ахапіць як мага больш відаў, але кола захапленняў замыкнулася на стаерскім бегу. Вынослівы вучань радаваў прызавымі месцамі на раённых і абласных спаборніцтвах. Ніхто не сумняваўся, што наперадзе – “рэспубліка”. Ну, а перамога такога высокага ўзроўню расчыніла дзверы ў вялікі спорт. 
На штурм прафесійных дасягненняў упершыню паклікала Літва. Тады Васіль прыехаў у Каўнас перакананы ва ўласных магчымасцях. Але жыццё расставіла свае прыярытэты і прымусіла сысці з дыстанцыі… 
Малады чалавек не спяшаўся засмучацца – спорт ёсць спорт. І, працягнуўшы трэніроўкі, пазней зноў адправіўся на заваяванне вяршынь. 2005 год аказаўся па меншай меры знамянальным, бо менавіта ён прынёс золата ў Туле.
Пасля школы сваё майстэрства Васіль Гурэнка адточваў у Брэсцкім вучылішчы алімпійскага рэзерву. Штодзень марыў аб сур’ёзных выступленнях, вучобе ў ВНУ. З часам разважанні, як і чакалася, канчаткова матэрыялізаваліся. Яркімі ўражаннямі ахутала падарожжа ў Партугалію на Кубак Еўропы. Лёгкаатлет палюбіў цёплую краіну за добрыя адносіны мясцовых жыхароў да іншаземных гасцей, прыгожыя краявіды і, галоўнае – “бронзавую адзнаку” за стараннасць.
Здавалася, усё толькі пачынаецца: былі сілы для складаных дыстанцый, была перакананасць і падтрымка трэнераў, сяброў. Але падчас самастойнай трэніроўкі ў роднай вёсцы падслізнуўся і ўпаў на рэшткі бетоннага падмурка. Адзін няўдалы крок – і перспектыўны стаер, “майстар спорту” і ўдала прадставіць зборную Рэспублікі Беларусь па лёгкай атлетыцы спыніў кар’еру…
Не раз Васіль успамінаў знаёмых з Нарвегіі, Бельгіі, Польшы. Цікавыя краіны падарылі яркія моманты сустрэч і жаданне зноў наведаць іх. Магчыма, тут пажыў бы колькі год, ацаніў уклады, пераняў вопыт. Толькі сёння на пытанне “Дзе хочаш застацца?” малады чалавек, усміхаючыся, адказвае: “Дома!”. Яму падабаецца ўсё, што звязана з ціхай, але напоўненай бурлівым патокам жыцця вёскай. У лагодным спакоі думкі плывуць гэтак жа павольна, даюць магчымасць узяць самае неабходнае, а негатыў – адкінуць. Таму мары пра спартыўную будучыню пераважаюць над разважаннямі аб канчатковым яе фінале. Стымулу надае вучоба ў Брэсцкім дзяржаўным педагагічным універсітэце, нядаўняе працаўладкаванне на “Граніт”. І было б нядрэнна, каб у наступным годзе смак кляновага сока натхніў спартсмена на новыя перамогі!  
Фота Аляксандра МАЦКЕВІЧА.