Сярод ЛЮДЗЕЙ застацца ЧАЛАВЕКАМ

– Згодна з заканадаўствам, можам прыняць падапечных не больш, чым на 6 месяцаў. Калі бачым, што чалавеку няма куды ісці, згаджаемся на кампраміс: працягваем тэрмін клопату аб пенсіянеры.

Знаходзілася ў нас састарэлая добразычлівая жанчына ў прыймальным для яе ўзросту стане – сама сябе абслугоўвае. Праз год звярнуліся да яе ўнука: калі ласка, забярыце бабулю хаця б на месяц. Быццам не супярэчыў. Калі ж яна прыйшла на кватэру, высветлілася: унук тэрмінова выехаў з Лунінца, забраўшы ключы. Жанчына вярнулася ў аддзяленне. Выклікалі ўчастковага міліцыянера і прадстаўнікоў аддзела па надзвычайных сітуацыях, адчынілі дзверы, памянялі ключы. Уявіце, што за жыццё будзе ў гэтай бабулі з такімі адносінамі роднага ўнука! Праз месяц зноў аформім яе знаходжанне пад нашым дахам, дзе гарантаваны чалавечы догляд чужых работнікаў.

Яшчэ адзін выпадак. Таксама на працягу года ў нас знаходзілася жанчына, чые дзве ўнучкі жывуць у пяці хвілінах хадзьбы ад аддзялення. Прычым, не дзяўчынкі, якія, можа, не дараслі яшчэ да пачуцця міласэрнасці. Гэта 40-гадовыя лунінчанкі, у якіх ужо свае поўналетнія дзеці. У адной «шматпавярхоўцы” з жанчынамі пражывае наша работніца. Папрасіла суседак: наведалі б бабулю, ёй так сумна. Унучкі паскардзіліся ў райвыканкама, што іх абразілі. Давялося даваць тлумачэнне.

Прыкрыя выпадкі здараюцца і з адзінокімі састарэлымі. З аднаго сельсавета неаднаразова звярталіся з нагоды хутаранкі, у якой нават не было пашпарту, каб магчыма было дапамагчы! Аформілі дакументы, пралячылі ў бальніцы, адкуль пляменніца жанчыны паабяцала забраць небараку і забяспечыць догляд за ёй. Сапраўды, забрала: толькі каб па давернасці атрымаць скопленую за тры месяцы пенсію цёткі і знікнуць з грашыма. Зноў клопат аб чалавеку перайшоў на плечы дзяржавы.

Самае крыўднае, што наша грамадства паблажліва ставіцца да выпадкаў, калі родныя людзі праяўляюць абыякавасць да састарэлых сваякоў. Назіраем ужо другое пакаленне эгаістаў, якім важней за ўсё ўласныя інтарэсы. Тут няма месца не тое, што дабрыні і чуласці, а наогул выкананню канстытуцыйнага абавязку, які патрабуе ад дзяцей клапаціцца аб бацьках.

Захаваць аптымізм дазваляюць сустрэчы з сапраўднымі сем’ямі. На такую пашчасціла Марыі Гаўрылаўне Маславай. У старасці лунінчанка страціла зрок, але не адчувае сябе забытай. Яе па чарзе наведвалі сыны з нявесткамі, хаця жывуць няблізка – у Архангельску. Восенню аднаго чакае планавая аперацыя. Ён з жонкай загадзя прыехалі ў Лунінец, размясцілі маму ў аддзяленні. Наведвалі штодзень – мылі, кармілі, даглядалі. Праз месяц пераканаліся, што родны чалавек адаптаваўся ў новай абстаноўцы, і вярнуліся заспакоеныя: становішча мамы не пагоршылася. Тэлефануюць, падтрымліваюць яе добрымі словамі і пачуццямі.

Упэўнена, калі чалавек грэбуе элементарнымі нормамі маралі, гэта блага адаб’ецца на ім і яго блізкіх. І няма большага шчасця на зямлі, чым добрая сям’я.