“Жыць буду я, бо я – крыніца…”

22 сакавіка – Сусветны дзень водных рэсурсаўНапрыканцы першага месяца вясны, пад чысты,непаўторны звон ручайкоў, плёскат вызваленых ад цяжкага лядовага покрыва рэк іазёр сімвалічна адзначаем дзень Яе Вялікасці Вады.Такім чынам ААН нагадвае чалавецтву аб назвычайнайважнасці водных рэсурсаў як для навакольнага асяроддзя, так і для развіццяграмадства. Вада – жыватворная крыніца энергіі. Каля 90 працэнтаў Зямліналежыць акіянам і марам, рэкам і азёрам, балотам і леднікам. Сотні мілёнаўкубаметраў вады зберагае наша карміцелька ў сваіх нетрах.На гэта багацце пашчасціла і Беларусі. Больш як 20тысяч рэк нясуць свае воды да басейнаў Балтыйскага і Чонага мораў. Іміджблакітнавокай прыгажуні ствараюць тысячы азёр. Прырода і нашу малую радзімунадзяліла: захапляемся рэчкамі, каналамі, азёрамі, водасховішчамі.Паэт Мікола Чарняўскі ведае, "Аб чым пяе крынічка”:З глыбінь да сонца шлях прабіла,Каб рады людзі мне былі.Дзе я ўзяла такую сілу?У роднай матухны-зямлі.Жыць буду я, бо я – крыніца!Квітнець зямлі, рунець вясне!Бяру я сілу – у зямліцы,Зямля ж і людзі – у мяне!Як бы хацелася захаваць аптымістычны погляд нанепаўторную прыгажосць краявідаў самай услаўленай ракі нашага краю – Прыпяці!На жаль, яшчэ меліярацыя паставіла пад пагрозу знішчэння многія віды раслін іптушак. У Чырвонай Кнізе занатаваны сальвінія плаваючая, венерын чаравічаксапраўдны, палушнік азёрны, а таксама белая чапля, змеяед, кваква. Сённятрывогу выклікае прысутнасць у водах Прыпяці мінеральных формаў азоту іфосфару. Па-ранейшаму забруджваюць раку прадпрыемствы прамысловасці, селськай ікамунальнай гаспадарак. А будаўніцтва дамбаў, выклікаючы ўздым вады, частапагражае затапленню каштоўных абалонных лясоў, стварае небяспеку жыццядзейнасціфлоры і фауны заказніка.Пастаянны кантроль за змяненнямі хімічнага складувады, забарона работ, звязаных з гаспадарчым выкарыстаннем вадаёмаў, у арэалеякой захаваліся чырвонакніжнікі, даюць магчымасць зберагчы воднае багацценашага краю. Але варта ўсведамляць, што і кожны з нас нясе адказнасць за станпрыроды. Яна шчодра дарыць нам жыватворную сілу, але часта церпіць ад чалавечайабыякавасці. Даруй, прыгажуня-Прыпяць, за тых нядбайнікаў, што не прыбіраюць засабой смецце! Павер нам, што ўсё больш паяўляецца людзей, якія пакінуцьнашчадкам чыстыя пляжы і рачулкі, галоўнае ж – уменне любіць родную зямлю,выконваючы спрадвечны народны запавет: "Не забруджвай крыніцу – прыйдзеш павадзіцу”.Мікалай КАСАЧ, вядучы спецыяліст установы ЗРЗ "Сярэдняя Прыпяць” і "Лунінскі”.