Благотворительность

Няхай палымнее Каціна зорка

Ёсць меркаванне, што кожны чалавек нараджаецца пад сваёй адзінай зоркай. Але нябесныя свяцілы бываюць рознымі – яркімі, цьмянымі ці міргаючымі. Ад гэтага і лёсы людзей маюць адрозненні: нехта задаволены жыццём і радасны, а іншы часта пакутуе ад няшчасцяў і ніколі не знаходзіць душэўнага спакою. Калі згадзіцца з такой гіпотэзай, то зорка лунінчанкі Кацярыны ІВАШКЕВІЧ аказалася далёка не самай шчаслівай. Дзяўчына з маленства пакутуе на невылечную хваробу, да якой з узростам дадаліся новыя недамаганні. А сёлетняя вясна прынесла ёй самае страшнае выпрабаванне – заўчасна памерла маці, якая была самым галоўным памочнікам і дарадцай, сяброўкай і анёлам-ахоўнікам…

Тата Іван Максімавіч і нябожчыца-мама Анастасія Васільеўна родам з Міжлесся. Там выраслі, марылі пра шчаслівую будучыню. Спачатку ўсё так і складвалася – пасябравалі, пакахалі, стварылі сям’ю. Вырашылі пасяліц-ца ў райцэнтры, куды ўладкаваліся на работу і атрымалі кватэру. Гадавалі сына Ваню і двайнятак Марыну і Кацю. Неўзабаве пасля нараджэння дзяўчынак у 1982 годзе заўважылі праблемы са здароўем адной з іх. Пачаліся медыцынскія даследаванні, вынікі якіх сталі ўдарам – заключэнне пацвердзіла горшыя падазрэнні, што ў дзіцяці ДЦП.

Прыняць прысуд урачоў было цяжка, але бацькі вырашылі не апускаць рукі. Куды толькі не звярталі-ся за дапамогай, як толькі не змагаліся за выздараўленне малышкі. Узнагародай за шматтыднёвыя намаганні, матэрыяльныя расходы і недаспаныя ночы лічыліся кожны новы рух, больш дасканалыя позірк ці слова.

Спатрэбіліся дзесяцігоддзі непамерных сіл, каб Каця, будучы ляжачай, навучылася сядзець і нават самастойна перасоўвацца па кватэры на хадулях. У паліклініку ці на вулі-цу выкарыстоўваецца інваліднае крэсла. На ногі замацаваны спецыяльныя прыстасаванні для падтрымання ў належным стане суставаў, і гэта дапамагае адчуваць сябе больш упэўнена. На даму дзяўчына асвоіла школьную праграму і навучылася прыгожа вышываць. Талент да рукадзелля перадаўся ад матулі, якая таксама стварала неверагодна прыгожыя і дасканалыя рэчы…

Жыццё пастаянна выпрабоўвала іх сям’ю на трываласць. Толькі паявіліся першыя перамогі ў стане Кацюшы, як у яе выявілі інфекцыйнае захворванне нырак і мачавога пузыра. Лячэнне ў мясцовых бальніцах не дало жаданых вынікаў, давялося шукаць паратунку за межамі краіны. Знаходжанне ў расійскай клініцы, дзе ўсё ж змаглі дапамагчы, абышлося ў 1500 долараў ЗША. Такі метад патрабуе паўторнага лячэння кожныя паўгода, ды на гэта не хапае сродкаў. Сям’я Івашкевіч звяртаецца да ўсіх землякоў, неабыякавых да чужога болю з просьбай аб дапамозе. Адкрыты дабрачынныя разліковыя рахункі ў аддзяленні 135 філіяла 121 АСБ “Беларусбанк”:

у беларускіх рублях – BY28 АКВВ 3134 0000 0939 5122 0135 BYN;

у доларах ЗША – BY13 АКВВ 3134 0000 0939 6122 0135 USD;

у еўра – BY95 АКВВ 3134 0000 0939 7122 0135 EUR;

у расійскіх рублях – BY71 АКВВ 3134 0000 0941 8122 0135 RUB на імя Івашкевіч Марыны Іванаўны. Назначэнне плацяжу – на лячэнне і рэабілітацыю Івашкевіч Кацярыны Іванаўны.

Яшчэ адна бяда напаткала сям’ю мінулай зімой, калі мама Анастасія Васільеўна пакаўзнулася на слізкай сцежцы і моцна ўдарылася галавой. Правялі аперацыю, але паляпшэння не наступіла, праз некалькі месяцаў здарылася непапраўнае… Пра Кацю клапоцяцца бацька  і сястра. Іван Максімавіч працаваў на чыгунцы, цяпер на заслужаным адпачынку і на інваліднасці 2-ой групы. Марына сама мае праблемы са зрокам, гадуе 10-месячную дачушку Вераніку. Грошай на новую паездку ў расійскую клініку нельга назбіраць з пенсіі і дапамогі па інваліднасці.

Вялікія расходы патрабуюцца на пакупку катэтараў за поўны кошт (тыя, што можна выпісаць у нас бясплатна, ёй не падыходзяць).

Каця – прыемная суразмоўніца, тактоўная і спакойная. Жаноцкасць і абаяльнасць дадаюць цёплага бляску заўсёды сумным вачам. Завіткі валасоў ёй падарыла сама прырода, толькі цану за прыгажосць узяла занадта высокую і непера-адольную. Дзяўчына трымаецца мужна, нікога не вінаваціць у сваіх праблемах. А калі ў грудзях пячэ мацней звычайнага, то выратаваннем становіцца іголка з ніткамі. Яна садзіцца ўтульней, дастае запланаваны эскіз на тканіне. Адзін рух, другі, трэці – і просты белы шматок паступова ператвараецца ў дасканалую вышыванку.

Сярод створанага – разнастайныя жывёлы: вось імчыцца некуды ўдалячынь хуткая тройка, прыязна пазірае жартоўны цацачны слонік, плешчуцца ў вадзе дружным гуртам прыгажуны-дэльфіны, на галінку з ягадамі каліны апусці-ліся птушкі-сінічкі. Дзівосныя кветкі распускаюцца, быццам жывыя. Здаецца, нават іх водар адчуваецца ў пакоі, настолькі праўдзіва і натуральна глядзіцца рукатворны ўзор. Ёсць тут некалькі вышытых ікон, стварэнне якіх патрабуе няпростага ўмення. А казачныя Алёнушка і Іван-Царэвіч нагадваюць пра дзя-цінства.

Некалькі год таму ў Брэсце ў Доме прафсаюзаў на працягу месяцаў праходзіла выстава Каціных вышыванак, яна чула шмат станоўчых водгукаў у свой адрас. Але цяпер дзяўчына адмаўляецца прымаць удзел у падобных мерапрыемствах. Магчыма, прычына ў тым, што хоча заўсёды бачыць карціны дома і любавацца імі. Палымнеючы на сценах, рукатворныя творы даюць майстрысе дадатковыя сілы, дапамагаюць не верыць у безна-дзейнасць.

Вельмі шкада, што яе жыццёвая зорка гарыць цьмяна, закрыта шчыльнай заслонай з горычы і выпрабаванняў. Але гэта можна паправіць. Давайце прыкладзем агульныя намаганні дзеля таго, каб мужная лунінчанка пакутавала менш, дадзім ёй шанц пазбавіцца ад болю. Для гэтага не патрабуецца занадта многае – дастаткова падзяліцца хаця б невялікай грашовай сумай, перадаць яе на дабрачынныя мэты. І магчыма некалі, дзякуючы нашай дабрыні, сама Каця заззяе яснай зорачкай ад шчырай усмешкі на твары, калі ўсе яе праблемы застануцца ў мінулым.



Кнопка «Наверх»
Закрыть
Закрыть