НЕВЫПАДКОВА ДАДЗЕНА ЖЫЦЦЁ

Як шмат парою хочацца сказаць… Сказаць не пра тое, як часам балюча адчуваць сябе адзінокай… Не пра тое, што нават сярод натоўпу людзей сёння нельга свабодна паразважаць… А так хочацца падзяліцца тым, што хвалюе мяне ўнутры, калі знаходжуся далёка ад дома і любых сэрцу мясцін…

Здавалася б, яшчэ зусім нядаўна я пісала ў “раёнку” школьніцай. Зараз я – студэнтка журфака БДУ. Некаторыя сябры і родныя ніколі не падзялялі майго імкнення да такога віду дзейнасці. Але мне, заўсёды ўпартай і непадкупнай, пашчасціла ажыццявіць сваю мару. Вядома, вялікую ролю ў жыцці адыгралі супрацоўнікі “ЛН”. Менавіта яны паказалі, якой павінна быць праца сапраўднага карэспандэнта. Адданасць і праўдзівасць – першыя асаблівасці работы журналістаў. Гэта і многае іншае я зразумела не без дапамогі газетчыкаў.

…Прыезд у сталіцу бачыўся яскравай і памятнай падзеяй. Але заняткі, што цягнулі шматлікія турботы і хваляванні, вярнулі да “рэальнасці”. І я, звычайная сялянская дзяўчына, адчула: у шумным і не зусім зразумелым месцы трэба вучыцца выжываць!
Часцей паяўляліся думкі: “А што я тут раблю?”. Мара атрымаць вышэйшую адукацыю крыху прыглушала сумныя пачуцці. Яшчэ ў такія моманты прыгадваю родны куточак, любімыя мясціны, бацькоў, сяброў – усіх, каго пакінула дзеля вучобы. А ці вартыя яны такіх ахвяр?! Можа і не…

…Поўнач. Мінск ззяе агеньчыкамі, нібы на сонцы. Толькі ў маіх вачах паяўляецца адзіны ліхтарык далёкай вёсачкі, да якога з такой пяшчотай адносяцца землякі. У начны час на вуліцах сталіцы можна сустрэць многа моладзі. Ды маё сэрца не весяліцца з усімі…Трэба адпачываць, каб у сне зноў апынуцца там, куды кожную хвілінку рвецца душа, дзе блукаюць мары – вёсцы Язвінкі.

А напаследак звяртаюся да тых, хто за прыгожымі праспектамі згубіў вобразы сваёй Бацькаўшчыны. Не забывайце мясцін, дзе нарадзіліся, выраслі, зрабілі першыя крокі ў самастойны шлях. Жыццё ніколі не бывае роўным. У час адчаю і смутку яшчэ не раз захочацца вярнуцца туды. Ды спачатку давядзецца спытаць сябе: “Ці чакаюць там мяне?”. І аднойчы, адчыніўшы веснічкі, ахутаюць добрыя і прыемныя адчуванні неабыякавасці да вас. Паверце, у такія моманты разумееш: невыпадкова дадзена жыццё…

Марына АРЭШКА, студэнтка журфака БДУ.