ПЕРАМОЖЦА ў баі за жыццё

85-годдзе адзначыла АнтанінаАнісімаўна БЕЛЯКОВА, якая больш як 37 год настаўнічала ў пачатковых класаўДзятлавіцкай СШ.Яе імя перакладаецца як "уступаючая у бой”, імя пабацьку – "выконваючая”: справу, абавязак... Размаўляючы з юбіляркай,прасякалася глыбокім пачуццём павагі да неардынарнай асобы, у жыцці якойадлюстраваўся ўвесь драматызм мінулай эпохі. У маленстве ўраджэнка Крычава, штона Магілеўшчыне, засталася без бацькі-свяшчэнніка, якога рэпрэсіравалі(рэабілітаваны ў 1991-ым, але месца пахавання дагэтуль невядома). Прысядзібнуюгаспадарку канфіскавалі. У цяжкі час мама страціла шасцярых дзяцей. З чатырма –пераехала на Смаленшчыну, у Рослаўль, каб сям’і "ворага народа” лягчэй былоперажыць выпрабаванні.Калі пачалася Вялікая Айчынная, старэйшых братоўпрызвалі на фронт (адзін з іх прапаў без вестак…). Горад моцна бамбілі, быўразбураны дом. Доўгі час туліліся ў зямлянцы. Па-ранейшаму было голадна іхоладна, але агульная бяда пераносіцца лягчэй… Нарэшце дачакаліся вызвалення. 16-гадовая дзяўчыназакончыла курсы вагаўшчыкоў і стала працаваць на чыгунцы. Накіравалі на аднустанцыю, потым – на другую. Пасля Перамогі, з 1945-га, сумяшчала працу і вучобуў вячэрняй школе. Дачцэ свяшчэнніка быццам лёс наканаваў служыць сферы асветы,сеяць "разумнае, добрае, вечнае”. Педагагічную адукацыю набыла ў Пінскімвучылішчы, адкуль, у ліку лепшых студэнтаў, дэлегіравалі на працяг вучобы ўАршанскі інстытут. Разам з дыпломам настаўніка пачатковых класаў атрымалапасведчанне аб праве выкладаць рускую мову і літаратуру ў 5-7 класах.Накіраваная ў наш раён, працавала ў школах Луніна,Азярніцы, станцыі Дзятлавічы. У 1954-ым выйшла замуж за ўдаўца, брыгадзіракалгаса. З таго часу Дзятлавічы сталі другой радзімай. Пасляваенны часпрацягваў выпрабоўваць на мужнасць сям’ю з пяццю дзецьмі і старэнькай мамай.Ратавала прысядзібная гаспадарка, на якой шчыравалі і сталыя, і малыя. На жаль,лёс пазбавіў надзейнай падтрымкі – 47-гадовым памёр муж. Дзеці бясконца ўдзячнымаці за моц духу, выхаванне іх такімі ж загартаванымі і мужнымі.Сын Антаніны Анісімаўны асталяваўся у Ганцавічах,тры дачкі – у Харкаве. Самай блізкай (ва ўсіх сэнсах) стала малодшая, якая жывеў Лунінцы. Трэцюю зіму маці праводзіць у добраўпарадкаванай кватэры дачкі.І вось тут высветлілася, што завочна я даўно знаёмаз юбіляркай. У свой час у СШ №4 была класным кіраўніком у выхаванага, добрагавучня Андрэя Федаровіча, які захоплена расказваў пра сваю бабулю. Разам з імусё сямёра ўнукаў і столькі ж праўнукаў ганарацца старэйшынай роду.Антаніна Анісімаўна нарадзілася 8-га Сакавіка. І ўзвычайнае свята да яе шмат тэлефанаванняў, што й казаць пра дзень юбілея!Акрамя родных і сяброў, настаўніцу павіншавалі многія яе былыя калегі і вучні.Іван Фёдаравіч Тадорскі, дырэктар Дзятлавіцкай СШ у1989-2007 гг.:–У пачатковай школе працавалі добрасумленныя,вельмі творчыя педагогі. Сярод іх – Антаніна Анісімаўна. Моцны спецыяліст,заўсёды ўражвала цудоўнай дыкцыяй, пастаўленым голасам. Калі на школьным стадыёнеправодзіла фізкультуру, каманды гучалі на ўсё наваколле. Настаўніца – выдатнаярасказчыца, з упамінамі аб вайне эмацыянальна выступала перад вучнямі івяскоўцамі. Выключнай памяццю і аптымізмам уражвае нават на схіле год. Моцыдуху ёй і ўсяго найлепшага!Аляксандр Георгіевіч Радзіяновіч, дырэктарВодаканала:–Юбілярка – мая першая настаўніца. Бясконцаўдзячны Антаніне Анісімаўне не толькі за навучанне чытаць і пісаць, але і занавуку жыцця, якая закладваецца ў маленстве. Ад імя ўсіх аднакласнікаў жадаю паважанамучалавеку моцнага здароўя, спрыяння ўсёй яе вялікай сям’і.Амаль 47 год агульнага стажу мае АнтанінаАнісімаўна. У свой час была ўшанавана шматлікімі ўзнагародамі, сярод якіхмедалі "За доблесную працу” (1970) і "Ветэран працы” (1982), пяць ганаровыхграмат і дзевяць – падзяк рознага ўзроўню. Як працаўніца прыфрантавых чыгунакадзначана медалямі "65 год вызвалення Беларусі” (2009) і "65 год Перамогі ўВялікай Айчыннай вайне” (2010).Юбілярка захавала вялікую цікавасць да навакольнагасвету. Захапляецца пазнавальнымі тэлеперадачамі. З задавальненнем чытае. Асаблівачакае раённую газету, падпісчыцай якой з’яўляецца вось ужо 61-ы год, – кожнынумар літаральна "вывучае” з першай да апошняй старонкі. Факты, якія падалісяўражваючымі, занатоўвае ў агульным сшытку. І хаця час ад часу падводзіцьздароўе, узросту не паддаецца. Заспявае – і душа зноў сілкуецца бадзёрасцю іаптымізмам.Наталля КАЗАНКОВА, старшыня раённага саветаветэранаў педагагічнай працы.