Абвінавачванне без пакарання

Хто з нас не памятае вядомую дзіцячую вершаваную байку Сяргея Міхалкова пра двух баранаў, якія сустрэліся на мастку і ніяк не хацелі саступіць адзін аднаму дарогу? Закончылася яна дастаткова сумна: абодва ўпартыя патанулі ў рацэ. На шчасце, удзельнікі нашай гісторыі жывыя і адносна здаровыя, хоць і нагадваюць вышэй пазначаных літаратурных персанажаў. У рознай, праўда, ступені.
Разгарнуліся падзеі ў пачатку сакавіка на адной з лунінецкіх вуліц.  Заходняя тым і вядома, што мае дастаткова вузкую праезную частку, і нярэдка размінуцца на ёй двум аўтамабілям –няпроста. Менавіта па гэтай ды яшчэ па той прычыне, што побач знаходзяцца двары шматпавярховак з дастаткова інтэнсіўным рухам пешаходаў, вадзіцелі ніколі не развіваюць тут вялікую хуткасць.
Куды спяшаліся грама-дзяне Б. і С., сказаць сёння цяжка, але ж, па ўсёй бачнасці, іх  аўтамабілі “сышліся” на Заходняй у нядобрую хвіліну. Некаторы час яны ўпарта стаялі адзін насупраць другога, не жадаючы даваць задні ход. Урэшце той, у якога ў салоне знаходзілася сям’я, не вытрымаў. Саступіўшы дарогу “праціўніку”, ён з’ехаў на бяспечную адлегласць. “Пераможцы” ўяўнага верхавенства паказалася мала. Ён гучна абурыўся неразваротлівасцю саперніка. Упаўне можна дапусціць, што і той у адказ не змаўчаў. Так ці інакш, у той дзень машыны раз’ехаліся.
Працяг гісторыі не прымусіў сябе чакаць. Прыкладна праз тыдзень непадалёк ад АСБ “Беларусбанк” Б. угледзеў аўтамабіль, што ніяк не хацеў даваць яму дарогу. У салоне быў адзін вадзіцель. Пазней  у ходзе судовага разбіральніцтва сведкі (а адбывалася ўсё сярод белага дня) раскажуць, што двое маладых мужчын прымусілі трэцяга выйсці з машыны і тут жа пачалі яго збіваць. Працягвалася ўсё некалькі хвілін, але і іх хапіла, каб двое нахабнікаў нанеслі пацярпеламу менж цяжкія цялесныя пакалечанні, надоўга паклаўшы яго на бальнічны ложак. Праўда, удзел сябрука даказаць не ўдалося: адзін з абвінавачваемых узяў усю віну на сябе, прыкметна “ўзбагаціўшы” і без таго не бедны “паслужны спіс”.
Як высветлілася, ініцыятарам разборак стаў раней неаднаразова судзімы 25-гадовы непрацуючы Б. Сем год таму ён упершыню паўстаў перад судом у Брэсце, атрымаўшы за хуліганства два гады абмежавання волі. Яшчэ праз год трапіў у поле зроку праваахоўнікаў Іванаўскага раёна: крадзеж зноў каштаваў “ваяку” паўтара года выпраўленчых работ з утрыманнем 20 працэнтаў заробку ў даход дзяржавы. Больш літасцівым быў Лунінецкі суд, які ў 2011 годзе за хуліганства адмераў Б. 50 базавых велічынь штрафу.
Відавочна, ні адно з пакаранняў навукай не стала. За ўчыненае чарговае злачынства рэцыдывісту давялося заплаціць штраф у памеры 100 базавых велічынь (13 000 000 рублёў) і кампенсаваць пацярпеламу 3 000 000 рублёў маральнага ўрону.
Здавалася б, час ставіць кропку. Але дзе гарантыя, што пройдзе зусім няшмат часу, і парушальнік зноў не нагадае пра сябе прыкрым учынкам, магчыма, яшчэ больш жорсткім і непрадказальным?
Несумненна, наша заканадаўства гуманнае і заўсёды дае магчымасць чалавеку, які саступіў з пра-вільнага шляху, на яго вярнуцца. Прадбачлівыя людзі выкарыстоўваюць гэты шанц. Так сталася, што праз кароткі час давялося разглядаць справу, дзе ў якасці абвінавачваемага выступаў цёзка вышэй узгаданага хулігана.  Аб’ядноўвала іх не толькі аднолькавае прозвішча, але і выбуховы характар, які станавіўся асабліва неўтаймавальным пасля выпіўкі. У адзін з такіх дзён Б., які, дарэчы, працаваў вадзіцелем у дзяржаўнай установе і добра характарызаваўся па месцы работы, падняў руку на жонку. Падняў – мякка сказана. Двайны пералом носа шмат пакут даставіў маладой жанчыне. Асабліва прыкрым падалося тое, што, як нярэдка бывае ў сем’ях, адбывалася ўсё на вачах непаўналетняга дзіцяці.
Спачатку Б. ад абвінавачванняў адхрышчваўся, як мог: маўляў, гэта жонка на яго напала, а ён абараняўся, засланіўшыся рукой. Менавіта на гэтую руку так няўдала наляцела небарака… Але пазней у судзе віну сваю мужчына прызнаў. Больш таго, зрабіў усё для таго, каб развітацца з гарэлкай і наладзіць нармальнае сямейнае жыццё. Будзем спадзявацца, што ў яго гэта атрымаецца. Так ці інакш, суд такую магчымасць яму даў, вынесшы абвінаваўчы прыгавор без назначэння пакарання.
Міхаіл ДЗЕНІСОВІЧ, старшыня суда.